Ne için yazıyorum? Bu soruyu kendime sorduğumda verecek bir cevabım genelde olmaz. İnsanlar okusun diye değil, zira okumuyorlar, okusalar da anlayan pek az, kalıcı bir eser bırakarak göçüp gittiğimde adımın anılması değil, zira bir insanı yaşarken bile anlayamazsınız; öldükten sonra zaten anlayamazsınız. Yaşarken beni rahatsız eden yanlış anlamaların, öldükten sonra katlanacağını düşünürsem, insanların beni ansalar bile neyi andıklarından haberleri olacağını sanmıyorum. Düşünün bir, bugün Aristo diye ortada dolaşan ismin gerçek felsefeciyle alakası nedir?

Bilgi Eğer bildikleri bir insanı daha iyi bir insan yapmıyorsa, daha kötü bir insan yapıyor. İnsanlar ne olursa olsun bilmeye pek önem veriyorlar. Sonunda insanı bildiğinin anlamı üzerine düşünmekten alıkoyacak kadar çok bilginin bile iyi olduğunu iddia ediyorlar. Pek çoklarını gördüm, sağda solda gördükleri felsefecilerin sözlerini aktarıp, hayatlarına dair herhangi bir ışık üretmesine izin vermeyen…Bir anlamda dedikodu bu, falanca şunu demiş, filanca bunu demiş. Dedikodusunu yaptığımız insanlar yüz yıl veya beşyüz yıl önce yaşamışlar, ne farkeder?

Aldım, Berdim, Ben Seni Yendim Bir yerde Türkçe’ye ber diye bir kök uydurup, bunu İngilizce compute fiilinin karşılığı olarak kullanmayı öneren bir yazı okudum. Compute, hesaplama anlamındaki calculate kelimesinde farklıymış, computation, Computer Science gibi kelimelerin bilgisayar dan yola çıkarak oluşturulmasının zor olduğunu, Türkçe’deki çoğu kök gibi bil kökünün de halihazırda çok yüklenmiş olduğunu iddia ediyor. Ber bir kök olursa, Computer Science Berbilim, computation berimleme, computer da bergeç oluyormuş. Düşüncelerin bazılarında haklı olmakla beraber, bilgisayar sadece bilgi saymaz gibi iddiaların, computer da sadece compute etmez gibi laflarla savuşturulabileceğini düşünüyorum.

Travma Türkiye’nin siyasi duruşu bana hep bir kazadan kılpayı kurtulmuş birinin, kazayı yeniden ve yeniden kafasında yaşamasını hatırlatıyor. Evet, doğrudur, bundan 80 sene önce neredeyse her şey bitiyor olabilir. Yine de bizim kafamızı hep bölünmek, hep toprak kaybetmek, hep birilerinin bizi işgal etmesi meşgul ediyor. Kendimizi düşmanla çevrilmiş bir coğrafyada, her an yok edilmek üzere olan bir devlet gibi görüyoruz. Bir zafer kazandığımız halde… Almanlar 1945 yılında yenildiklerinde, ellerinde devlet veya ordu namına hiç bir şey kalmamıştı.

İnciler ve Domuzlar Matta İncili (7:6) Nasıralı’nın incilerinizi domuzların önüne sermeyin dediğini kaydediyor, kutsallarımızı anlamayacak insanların önüne sererek onların değerini azaltıyormuşuz. Bu tavsiyeyi takip etmeye çalışırdım eskiden, beni anlayan/anlayabilecek kimse yok, o halde yazdıklarımı kendime saklamalıyım. Laf olsun diye kendimden bahsetmeyi pek sevmem konuşurken, bilmesine gerek olmayan insanların nezdinde meçhul kalmak güzel gelir. Şimdiyse şu: Ben ne yaparsam yapayım, ne kadar iyi olursam olayım, nasılsa herkes hakettiği kadarını alacaktır. Ben kimseye zarar veremem, kimseye faydam da dokunamaz, vereceğim zarar Allah’ın dileyip onların kalplerine koyacağı kadardır, dokunan faydam da hakettiklerinden fazla olamaz.

Keramet Muhtemelen içinde fazlasıyla hikaye vardır, insanların hayal güçleri çok zaman başkaları için kendilerinden daha iyi çalışır. Yine de bazı insanların fiziğin herkes için geçerli kurallarını aşma kabiliyeti olabileceğini kabul etmek, dünyanın resmini yapıp ona tapmaktan daha iyi olmalı. Bu sayede en azından eşzamanlılık gibi, telepati gibi çeşitli durumların da açıklanması şu an elimizde olmayan bir bilgiye atfedilerek yapılabilir. Benim kerametle ilgili kabulüm, bazı insanların yemek yapmayı bilmesi gibi, bazılarının da bu konudaki teknikleri öğrenmiş olmasıdır.