10 gün önce şunları yazmışım: Gözlerimin biri iyi görmüyor. Kulaklarım da yarı yarıya işitiyor zaten. Dünyaya yine de iyi tutunduğuma karar verdim. Bu iyi görmeyen (ve gören) gözlerimde kuruluk var. Ekrana bakmaktanmış. Gözyaşı kalitem de iyi değilmiş. Gözyaşın kaliesiz deyince insan bir alınıyor ama ne yapalım, Allah zihin kalitesi versin. Dikkatle bakarken gözümü kırpmayı unutuyormuşum. Doktora gittiğimde üç ilaç verdi, ben de bunları düzenli kullandım ama bitince ilaçsız deneyeyim dedim.

Olanı herkes görür. Olmayanı görmek mesele. Market raflarında satlmış olanlar görülmez. En iyi ürünler bitmiştir, piyasaya çıkmaz. En iyi insanlara çarşıda pazarda karşılaşmazsın. Kendini pazarlamak o sebeple bir başarısızlık işaretidir. Bunu hissederiz. Hayatımızdaki risklerin önemlileri bilinmeyen bilinmeyenlerden kaynaklanır. Bilinir bilinmezler, yani bilmediğimizi bildiğimiz konularda dikkatli oluruz ama bilmediğimizi bile bilmediğimizde, nasıl tedbir alabiliriz? Bu bilinmez bilinmeyenlerin oralarda bir yerde olabileceğini düşünerek ileriyle gidebiliriz. Olgunlaşma da böyle, hayata her şeyi biliyorum diye başlayıp, bilmediğim konular da var diyerek devam edip, bilmediğimi bile bilmediğim konular var diyerek kemale ermiş oluyoruz.

Geçen hafta içinde bir duruşmam vardı. Ceza davası. Konuyu tam olarak hatırlamıyorum. Bir şeyleri ifşa etmişim. Tanık var mı? dedim, var dedi. Evden ayrıldığım gece malum şahsın abisi ve ablasına mesaj göndermişim ve bunlar da ifşa sayılmış. Onların da neyin ifşa edildiğini hatırlamadıklarına eminim, olay Ağustos 2017’de oluyor çünkü. O zaman zaten ne söylediğimin pek önemi yok bildiğimin kadarıyla dedim. Elimde kocaman dosya var, ifşa edecek olsam burada çok daha renkli belgeler var dedim ve abisine, ablasına mesaj göndermekten daha etkili yollar da biliyorum ama tabii ki o durumda bunların bir önemi yok.

Geçen hafta içinde bir duruşmam vardı. Ceza davası. Konuyu tam olarak hatırlamıyorum. Bir şeyleri ifşa etmişim. Tanık var mı? dedim, var dedi. Evden ayrıldığım gece malum şahsın abisi ve ablasına mesaj göndermişim ve bunlar da ifşa sayılmış. Onların da neyin ifşa edildiğini hatırlamadıklarına eminim, olay Ağustos 2017’de oluyor çünkü. O zaman zaten ne söylediğimin pek önemi yok bildiğimin kadarıyla dedim. Elimde kocaman dosya var, ifşa edecek olsam burada çok daha renkli belgeler var dedim ve abisine, ablasına mesaj göndermekten daha etkili yollar da biliyorum ama tabii ki o durumda bunların bir önemi yok.

Neyi tam yapmak istersin? Nefes almayı. Nefesini doğru alabildiğinde tüm dünya yerine oturur. Diğerlerine ulaşma imkanın var, istersin yardım ederler, yürür çözüm bulursun, koşar sorunlardan kaçarsın, açsan doyururlar, hastalığını tedavi ederler, iş verirler ve ilgiyle kuşatırlar. Nefesini doğru aldığında ise ihtiyaç hissi ortadan kalkar. Doğrusunun derin nefes olduğunu sanıyordum. İçini şişirene kadar nefes almak olduğunu. Hayır. Sessiz, sakin, kimsenin farketmediği nefes daha faydalıymış. Çünkü hepsinin fazlası gibi oksijenin fazlası da insana zararlı.

Kadın cinayetleri politiktir de erkek cinayetleri apolitik midir? Kadınların cinsel kimlikleri yüzünden öldürüldüğü doğruysa, erkekler de birbirlerini sınıf kavgası, ekmek kavgası, sen bana nasıl yan baktın kavgası, benim yerime neden parkettin kavgası gibi sebeplerden öldürüyor. Bunlar da kadınların cinselliği kadar politik konular. Her şey ekonomiye, ekonomi politikaya bağlı. Biraz kafa yorduğumda politikaya bağlanamayacak herhangi bir konu yok, cinayetler de böyle. Bu politik midir, değil midir konuşmasından çok, politik demenin amacı nedir?

Spark in the Machine isimli bir kitap dinlemeye başladım. Embriyoloji uzmanı bir doktor, Akupunktur hakkında yazmış. Hayat enerjisi anlamına gelen qi (çi)‘nin, Batı tıbbının izah edemediği bazı şeyleri izah edebildiğini söylüyor. Neden kertenkeleler kuyruklarını kaybettiklerinde tekrar büyür ama insanlar parmaklarını kaybettiklerinde büyümez? Bedenlerini yeniden büyütebilen canlıların kan hücreleri bizimkinden daha gelişmiş olduğundan. Büyüme sinyallerini gereken yere iletebiliyorlar dedi.

Neredeyse bir aydır kan vermek için fırsat arıyorum. Öğleden sonraya kadar çalışıyorum, kahvaltı 50 gram konserve balıkla saat 2 civarında, saat 4 gibi işim bitiyor. Sonra dışarı çıkıp yürüyorum. Her yer kapalı olunca ya malzeme alıp evde yapıyorum, ya dışarıdan alıp geliyorum. Yemek yedikten sonra da çıkıp Üsküdar veya Şişli’ye gidip kan vermek ve saat 9’a kadar geri dönmek mümkün olmuyor. Hafta sonları zaten çıkılmıyor. Bugün dışarıda yeme imkanı da olunca Beşiktaş’a yürüyüp, karşıya geçeyim dedim.

Bugün Cumhurbaşkanlığının teknolojiyle ilgili kurumlarından birinden yine anket geldi. Sanırım zamanında Tübitak projesi yürütücüsü olmanın getirdiği bir ayrıcaklıkla arada –bazen haftada bir– böyle anketler alıyorum. Türkiye’de teknoloji nasıl gelişir? İlk bir iki tanesini özenle doldurdum ama baktım sonu gelmiyor, bıraktım. Bugün yine görünce aklıma geldi. Türkiye’de teknoloji nasıl gelişir? Hiçbir fikrim yok ama anket doldurarak gelişmeyeceğini biliyorum. Devletimiz bu konularda ülkenin ufkunu açmak isteyen insanların fikirlerini alıyor, bu güzel. Onların değerlendirildiğinden de eminim.

Organizasyonların amacı insanlara tek başlarına yapamayacaklarını yaptırmak. Buna ahlaksızlık da dahil. Normalde yapmayacağı işleri insanlar mensubu oldukları çete için yapar. Bu da organizasyon dediğimizin bir organizma olduğunun delili. Biyolojik organizmanın hücrelerinin tek tek bekasından veya mutluluğundan sorumlu olmaması gibi, sosyolojik organizmalar da insanların tek tek ne olduğunu umursamaz. Hücrelerin değeri organizmanın işine yaramasıyla ölçülür. Ahlak da böyle biraz. Amacı sosyolojik hücrelenin organizmaya faydalı olmasını sağlamak. Sosyal stabilite lehine gelişmiş olması, insanlardan başı sonu belli makul hayatlar beklemesinin sebebi de bu.